ลู่วิ่งที่ยิ่งใหญ่

ในชีวิตของเราทุกคนอาจเปรียบได้กับลู่วิ่งเป็นดั่งหนทางของการดำเนินชีวิตแต่ละคนก็แต่ละลู่ไม่เหมือนและไม่ซ้ำกันบางคนเก่งมีความสามารถทำให้วิ่งได้เร็วไปได้ไกลแซงหน้าคนอื่นขึ้นไปบางคนด้อยด้วยความรู้ความสามารถสภาพร่างกายหรือแม้แต่จิตใจอาจจะวิ่งไปอย่างช้าๆโดยทื่ทุกคนมีปลายทางเดียวกันแต่อาจมีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน
ระหว่างทางของการวิ่งเปรียบเครื่องกีดขวางเป็นอุปสรรคที่เราต้องพบเจอไปตลอดเส้นทางหากเรากระโดดข้ามไม่พ้นอาจเสียหลักล้มลงพอเงยหน้าขึ้นก็พบแต่ผู้คนบนอัฒจันทร์มากมาย บางคนโห่ร้อง เยาะเย้ย กับการล้มลงของเราเปรียบคนเหล่านั้นเป็นผู้ไม่หวังดี
แต่ก็ยังมีบางคน ตกใจ เห็นใจ และเป็นกำลังใจให้เราลุกขึ้นเปรียบคนเหล่านั้นเป็น พ่อ แม่ พี่น้อง คู่รัก และผู้หวังดี ถึงตรงนี้อยู่ที่เรานั่นเองที่จะเลือกเอาคำเยาะเย้ยมากล่าวโทษตัวเอง แล้วนั่งท้อแท้ ก้มหน้าซุกลงกับพื้นลู่วิ่งร้องไห้โอดครวญสิ้นหวังแล้วเดินออกจากลู่วิ่งของตัวเองไปในที่สุดหรือเลือกที่จะนำความห่วงใยความหวังดีและกำลังใจจากเขาเหล่านั้นมาเป็นพลังให้กล้ามเนื้อที่ขัดเคล็ดคืนตัวหายปวดและพร้อมหยัดยืน ค่อยๆก้าวเดินและออกวิ่งต่อไป
“ความสำเร็จอาจจะช้ากว่าคนอื่นๆ
แต่สุดท้าย เราจะถึงจุดที่เรามุ่งหมาย และไม่มีใครเป็นคนสุดท้ายแน่นอน”